Moher

Mohery produkowane są z kóz angorskich, które pochodzą z Tybetu, a w XVI wieku dotarły do Turcji. Tkaniny z moheru znane były w Anglii już w VIII wieku, ale surowy moher został po raz pierwszy wyeksportowany z Turcji do Anglii w 1820 roku. Od tego czasu Anglicy szybko rozwijali produkcje tej wełny, a fabryki z Yorkshire wysyłały przędzione nici moherowe do Rosji, Niemiec, Austrii i innych krajów europejskich. Aż do połowy XIX wieku prowincja Ankara w Turcji była jedynym i wyłącznym hodowcą kóz angorskich.

W 1838 roku kozy angorskie z Turcji przewieziono statkiem do Port Elizabeth w Afryce Południowej. Co prawda Turcy wykastrowali kozły, aby chronić swój monopol w hodowli tych zwierząt, ale przez przypadek okazało się, się jedna z samic jest w ciąży i urodziła jeszcze w czasie podróży małego, dorodnego potomka rodzaju męskiego. Transportem kóz zajmował się emerytowany pułkownik brytyjski John Henderson, który na emeryturze postanowił zająć się hodowlą. Pomysł ten przyniósł na tyle pozytywne rezultaty, że od tych pierwszych zwierząt pochodzą wszystkie hodowane dzisiaj w RPA kozy angorskie. Znalazły one tu wspaniałe warunki do rozwoju i hodowli, szczególnie we wschodnich regionach Eastern Cape (m.in. obszar Camdeboo zamieszkany przez Buszmenów).

W 1849 roku kozy angorskie trafiły do  USA, gdzie do dzisiaj hodowane są w stanie Teksas, w latach 1856-75do Australii, a potem do Nowej Zelandii.

Kozy angorskie strzyżone są przeważnie dwa razy do roku: wiosną i jesienią. Każda z nich daje od 3 do 5 kg surowej wełny. 

Obecnie głównym  głównym producentem na świecie jest RPA, posiadająca 850 tysięcy kóz angorskich, które dają rocznie 3600 ton moheru (dane z 2005 roku). Cała wełna z Południowej Afryki i Lesotho przywożona jest do Port Elizabeth, gdzie jest myta, czesana i sortowana oraz wystawiana na aukcje.

Drugie miejsce w produkcji moheru zajmują Stany Zjednoczone (w Teksasie hoduje się 200 tys. kóz angorskich) – 13 proc. światowej produkcji, Lesotho – 10 proc., Turcja i Argentyna – po 5 proc., Australia – 3 proc. oraz Nowa Zelandia – 2 proc. Male ilości produkuje także Zimbawe oraz Meksyk.

„Złotym” okresem w produkcji moherów były lata 80. ubiegłego stulecia, kiedy w RPA produkowano rocznie około 12 tys. wełny. Potem zapotrzebowanie sukcesywnie spadało i obecnie w kraju tym wytwarza się 54 procent światowej produkcji, czyli 3,5-4 tys. ton. Prawie 95 procent południowoafrykańskiego moheru eksportuje się do Europy, Ameryki  i na Daleki Wschód w formie surowej lub na wpół przetworzonej.

Szal moherowy

 Moher jest wytrzymały, miękki, z połyskiem. Często łączy się go z wełną np. owczą. We Włoszech i Japonii dodaje się 20 proc. moheru do luksusowych ubrań. Średnica włókien w czasie pierwszego strzyżenia koźlątek (tzw. kid mohair) wynosi 24-28 mikronów (mikron = 1/1000 milimetra), po pierwszym roku – 29-30 mikronów, a u dorosłych osobników zwykle koło 36 mikronów.